دیرگاهیست در این تنهایی رنگه خاموشی در طرحه لب است بانگی از دور مرا میخواند لیک پاهایم در قیر شب است رخنه ای نیست در این تاریکی درو دیوار به هم پیوسته سایه ای لغزد اگر رویه زمین نقش وهمیست ز بندی رسته نفسه آدمها سر به سر افسردست روزگاریست در این گوشه پژمرده هوا هر نشاطی مرده است هر نشاطی مرده است دست جادویه شب در به رویه منو غم میبندد میکنم هر چه تلاش‌ او به من میخندد نقش هایی که کشیدم در روز شب ز راه آمدو با دود اندود طرح هایی که فکندم در شب‌ روز پیدا شدو با پنبه زدود نفسه آدمها سر به سر افسردست روزگاریست در این گوشه پژمرده هوا هر نشاطی مرده است هر نشاطی مرده است